Οι άνθρωποι φαίνονται απ’ τον τρόπο που φεύγουν απ’ τη ζωή μας

Ποτέ μου δεν τα έβαλα μ’ εκείνους που φεύγουν, ελπίζω ούτε κι εσύ.

Θέλει κότσια να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, θέλει δύναμη ψυχής να πληγώσεις κάποιον μία και καλή αντί να τον πληγώνεις κάθε μέρα και θέλει γερό στομάχι να γίνεις ο κακός της υπόθεσης
αντί να ρίχνεις ευθύνες δεξιά κι αριστερά παριστάνοντας πως δεν ξέρεις τι σου φταίει. Επειδή δεν είσαι κaθίκι σαν τους πολλούς, επειδή σκέφτεσαι και ξέρεις. Πάντα ξέρεις.

Ξέρεις, επειδή σου το λέει κάτι μέσα σου ακόμα κι αν εσύ αρνείσαι να το ακούσεις. Όταν ένας άνθρωπος μοιάζει ακατάλληλος, όταν χωρίζεται η καρδιά και το μυαλό σου, όταν κάτι απλά δε σου κολλάει, απλά ξέρεις πως πρέπει να φύγεις.

Δεν έχει σημασία αν θα φύγεις αμέσως ή θα βάλεις την επιθυμία σου στο κρεβάτι του Προκρούστη· το θέμα είναι πως θα φύγεις αργά η γρήγορα, τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις πως αγαπάς τον εαυτό σου παραπάνω απ’ όσο αγαπάς τον άλλον και πως αυτό είναι απόλυτα υγιές κι ούτε κατά διάνοια αρρωστημένα εγωιστικό όπως σου μαθαίνει εκ γενετής ο πανάγιος περίγυρός σου.

Αυτό λοιπόν που φαντάζει λογικό κι επόμενο για εμάς, πρέπει να θεωρείται ισάξια λογικό κι επόμενο για οποιονδήποτε άνθρωπο περνάει το κατώφλι της καθημερινότητάς μας. Επειδή όσο αυταπόδεικτα αποδεκτό είναι για εμάς τους ίδιους να φεύγουμε από ξένες ζωές όταν έρχεται η ώρα, με την ίδια εγκαρτέρηση πρέπει να αποδεχόμαστε και τη φυγή των άλλων. Ναι, ξέρω, παρηγορεί ο ρόλος του θύματος, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας.

Βέβαια, φυγή με φυγή έχει διαφορά· μπορεί ο άλλος να φύγει νοικοκυρεμένα, πράγμα σπάνιο μεν, εφικτό δε. Να στριφογυρίζει η φυγή για κάποιο διάστημα στο μυαλό του, να εξετάζει πιθανές λύσεις, να το παλέψει όπως εκείνος ξέρει, να σκεφτεί, να δει πως δε γίνεται διαφορετικά καθώς δε γουστάρει στην τελική να βρει λύση (επειδή αν θέλεις λύσεις πάντα υπάρχουν, μη γελιόμαστε) και να έρθει μπροστά σου όμορφα κι ωραία να σου αραδιάσει τα «δεν αντέχω» του και τα «φεύγω» του με τον τρόπο που σου αρμόζει κι όλα καλά.

Πονάει, δε λέω, αλλά συμμορφώνει αυτή η φυγή. Ξέρεις πως ο άλλος σε σέβεται σαν προσωπικότητα, δε γουστάρει να σε αφήνει με ερωτηματικά, δεν αφήνει πίσω του πορτούλες μπας και ξυπνήσει μια μέρα αλλιώς κι έχει το δικαίωμα να σου πει πως κατάλαβες λάθος, δε θεωρεί, ρε παιδί μου, τη ζωή σου καφενείο, σε μετράει σαν ισάξιό του κι αν αυτό δε σου λέει κάτι τότε ψάξου λίγο με τον εαυτό σου.

Θα σε πληγώσει χωρίς αμφιβολία, αλλά ποιο «φεύγω» δεν πονάει, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Να τις σέβεσαι αυτές τις συμπεριφορές όσο μισό κι αν σε αφήνουν, άλλωστε μέσα σου ξέρεις πόση έλλειψη έχουμε από ανθρώπους με ψυχή, έτσι;

Επειδή υπάρχει κι η άλλη η φυγή, η συνηθισμένη. Ξέρεις για ποια μιλάω, όλοι ξέρουμε, καθώς την επιλέγει η πλειοψηφία· λέω για εκείνα τα «φεύγω» τα μουγκά, με τα σούξου μούξου, τις εξαφανίσεις, τα «δεν είμαι καλά τελευταία» και τα «δε φταις εσύ, εγώ φταίω» ή όποια άλλη υπεκφυγή σου κάνει κέφι.

Εκείνα που λέγονται και δε λέγονται στην ουσία, που συνοδεύονται από εξαφανίσεις ή στην καλύτερη περίπτωση μισόλογα, εκείνα που λένε οι άνθρωποι που όχι απλά δε σε μέτρησαν ποτέ σαν ίσο τους, αλλά σε υποτίμησαν κιόλας σε πολλές φάσεις της κοινής σας πορείας όσο μικρή ή μεγάλη κι αν ήταν αυτή.

Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν είναι σαδιστές και φυγόπονοι, συνδυασμός βλαβερός κι επιζήμιος για την πνευματική σου ισορροπία. Σε κάνουν να νιώθεις αδικαιολόγητα ένοχος, ανεπαρκής κι ανάξιος αγάπης, υποδύονται τέλεια τα θύματα, εφευρίσκουν πανεύκολα «κατηγορώ» και πάνω απ’ όλα αφήνουν πάντα πίσω τους μια αβεβαιότητα να πλανάται στον αέρα σε περίπτωση που τους λείψει κάτι από εσένα και σπεύσουν να επιστρέψουν στη ζωή σου, ιδιαίτερα σε περίπτωση που ψυχανεμιστούν πως διανοήθηκες να προχωρήσεις.

Γι’ αυτό σου λέω, φεύγω με φεύγω έχει διαφορά· κι ο τρόπος που επιλέγει να φύγει κάποιος απ’ τη ζωή σου δείχνει πολλά για τη θέση που είχες εσύ στη δική του. Αν σε σεβόταν ή αν απλά σε είχε εκεί για να γεμίζεις τα κενά του, αν στην τελική ερωτεύτηκε εσένα ή την αντανάκλαση του εαυτού του στον τρόπο που τον κοίταζες.

Και μέσα σε όλα αυτά, σώος θα βγεις μόνο αν συνειδητοποιήσεις πως ο μοναδικός άνθρωπος που θα άξιζε να επενδύσεις θα είναι εκείνος που όταν είναι μαζί σου προτιμά να αποκλείσει τη φυγή απ’ το φάσμα των επιλογών του.

Της Φρόσως Μαγκαφοπούλου

Πηγή: pillowfights.gr

Originally posted 2018-04-03 02:26:07.