Έχασα τη γυναίκα μου 3 μέρες μετά τη γέννα του γιου μας, και τον μεγαλώνω μόνος μου!

Η γυναίκα μου πέθανε 3 μέρες αφού γέννησε το γιό μας. Ξέραμε ότι ήταν έγκυος , και έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση, για τον αν θα κρατούσαμε το παιδί εφόσον είχε διαγνωσθεί με καρκίνο, και εκείνη φρόντισε να πάρει την απόφαση και για τους δυό μας. Για αυτό ακριβώς το λόγο, ο γιός μου είναι τα πάντα για μένα, πολλά περισσότερα από όσα μπορώ να εξηγήσω. Της μοιάζει και μου θυμίζει εκείνη την θυσία που εκείνη έκανε.

Στην αρχή ήταν δύσκολο. Οι μόνες μαμάδες κάνουν μια αρκετά δύσκολη ζωή, αλλά οι μόνοι μπαμπάδες σε μερικές περιπτώσεις περνάνε ακόμα χειρότερα. Πολλά προγράμματα έχουν σχεδιαστεί για εκείνες, πολλά βιβλία έχουν γραφτεί από τη γυναικεία οπτική, και σίγουρα ο εργοδότης σου και η κοινωνία σε αντιμετωπίζει διαφορετικά.

Εφόσον δεν μπορούσα να τον θηλάσω, έπρεπε να πάρω μια απόφαση αν το παιδί θα έτρωγε έτοιμο γάλα σε σκόνη ή να αναζητούσα τράπεζα μητρικού γάλακτος. Προσπάθησα να βρώ και ενώ οι γυναίκες έχουν πρόσβαση σε εργαλεία θηλασμού, οι άντρες δεν έχουν. Οπότε το να μπώ στο νοσοκομείο και να ζητήσω μητρικό γάλα, μου χάρισε τα πιο παράξενα βλέμματα.

Το να αλλάξω το γιό μου στο δρόμο είναι ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Υπάρχουν αρκετά σημεία για να τον αλλάξω μέσα σε γυναικείες τουαλέτες, οπότε πάντα φροντίζω να κρατάω μια τσάντα στο ένα χέρι και παράλληλα τον αλλάζω χωρίς ένα μέρος να ακουμπήσω τα πράγματα μου.

Το να είμαι μόνος μπαμπάς σηκώνει περισσότερες αντιδράσεις από το να ήμουν γυναίκα. Πολλές φορές με έχει σταματήσει η αστυνομία, γιατί κουβαλάω ένα δίχρονο που ψήνεται στον πυρετό. Και ενώ εκτιμώ την διακριτικότητα των αστυνομικών , γίνεται πολύ ενοχλητικό μετά από λίγο.

Πολλές μαμάδες μου λένε πόσο δύσκολο ήταν να βρούν κάποιον που να καταλαβαίνει τις ανάγκες τους (γιατί κάποιος να βγεί με μια μόνη μαμά;) Συμφωνώ, είναι δύσκολο. Υπάρχει μια οπτική ότι οι άντρες με παιδιά περνάνε καλύτερα, αλλά αυτό είναι μύθος. Συνήθως όλα καταλήγουν κάπως έτσι: « Α! Έχεις παιδί;» – μόλις έχασα ένα ακόμα ραντεβού. «Τι έπαθε η μαμά του;» «Πέθανε» – η διάθεση μόλις έπεσε στα πατώματα, να νιώσεις τυχερός αν κάποια θελήσει να βγεί μαζί σου δεύτερη φορά, χωρίς να λάβει υπόψιν της την εργένικη κόλαση που περνάς.

Έχω κάνει κάποιες σχέσεις μετά το θάνατο της γυναίκας μου, κυρίως επιφανειακές. Μέχρι πρόσφατα ήμουν ανάμεσα στο πως νιώθω με αυτό, και τώρα που το ξανασκέφτομαι έφταιγαν οι συνθήκες. Θα δούμε. Στα τρία χρόνια που ζω έτσι, έχω σηκώσει τοίχους γύρω μου. Πρόσφατα τους γκρέμισα, και η επίθεση ήταν τρομερά επώδυνη. Το ξέρω ότι άξιζε, και ας έκανα τραγικά λάθη.

Είναι σαν να είσαι πρώτη μέρα στο γυμνάσιο. Είναι ένας καινούριος κόσμος, καινούριοι άνθρωποι και καινούριο περιβάλλον.

Είμαι πολύ τυχερός για κάποιους λόγους. Έχω δίπλα μου ανθρώπους που θα σκέφτονται το γιό μου και θα νοιάζονται γι αυτόν, για όσο είμαι στη δουλειά. Στην πραγματικότητα, τους θεωρεί επίσης γονείς του. Αλλά επειδή ο σύνδεσμος δεν είναι ούτε ερωτικός ή βιολογικός, υπάρχει πάντα η αίσθηση της αλλαγής,  και το ξέρω πολύ καλά.

Είμαστε σπάνιο είδος, και όσο περισσότερο προσπαθούμε να κάνουμε σχέσεις επαγγελματικές ή συναισθηματικές, το παιδί μας θα εμφανιστεί πολύ πιο συχνά στο προσκήνιο από ότι αν ήμασταν γένους θηλυκού.

Ίσως δύο καταστάσεις που μπορεί να ρίξουν φώς στα θέματα που μας είναι άγνωστα, είναι οι εξής :

Πάντα κουβαλάω τα χαρτιά του γιού μου μαζί μου, ακόμα και στο πάρκο. Ένας τυχαίος άντρας να κάθεται στο πάρκο και να κοιτάει τα παιδιά να παίζουν, είναι κάτι που ίσως καλέσει ακόμα και την αστυνομία. Τα κουβαλάω μαζί μου απο την πρώτη μέρα.

Έχω πάρα πολλά τατουάζ επάνω μου, σε συνδυασμό με μακρυά μαλλιά, οδηγώ μηχανή και είμαι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. Δεν φοράω κοστούμια, γραβάτες, μπλουζάκια, και το πιο ακριβό παντελόνι μου, είναι ένα τζίν. Ζω σε μια πόλη που είναι γνωστή για την αυπνία, και για τη ζήλεια της.

Το να φύγω με τον γιό μου από την πόλη ήταν μια δοκιμασία. «Που βρίσκεται η μητέρα;» « Είμαι ένας μόνος μπαμπάς», «Περιμένετε εδώ» « Συγνώμη που χάσατε την πτήση σας, μπορείτε να περάσετε».

Πέρασα πάνω από ένα χρόνο ψάχνοντας μόνους μπαμπάδες στην περιοχή μου, με σκοπό να βρούμε κοινά ενδιαφέροντα. Οι περισσότεροι που έχω γνωρίσει, έχουν πολλα θέματα, αρκετοί είναι μόνοι ακόμα, και μερικοί από αυτούς μπόρεσαν να κρατήσουν τις δουλειές τους, παρόλο που είναι τρομερά δύσκολο να βρείς ανταπόκριση όταν είσαι άντρας.

Κάτι τελευταίο: είμαι στην ίδια βάρκα με πολλές γυναίκες εκεί έξω – μου παίρνει καιρό πρίν αφήσω τον εαυτό μου να αποκτήσει ερωτικό ενδιαφέρον για κάποια, ώστε να της γνωρίσω το γιό μου όταν θα έρθει σπίτι μου. Οι γυναίκες έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο να βγάλουν συμπεράσματα γι αυτό, και συνήθως με κοιτούν σαν κάποιον που έχει κάτι να κρύψει. Νιώθω πιο άνετα, τουλάχιστον στην αρχή, να την γνωρίσω κάπου έξω και να περάσω χρόνο μαζί της, παρά να έρθει σπίτι μου. Όχι γιατί δεν θέλω ή έχω κάτι να κρύψω αλλά γιατί είναι σαν να γνωρίζει το συγκάτοικο μου, και θέλω λίγο χρόνο για να νιώσω άνετα. Είναι το ίδιο και στα δύο φύλα, αλλά οι άντρες έχουν διαφορετική αντιμετώπιση.

Αλλά! Και εδώ έρχεται το καλό – δεν θα το αντάλλαζα ούτε για ένα λεπτό για τίποτα στον κόσμο. Βλέπω το γιό μου να μεγαλώνει, τον βλέπω να μαθαίνει πράγματα, ακούει τις πρώτες του προτάσεις, και το να ακούω το « Σ αγαπώ μπαμπά» όταν  τον βάζω για ύπνο, μου δημιουργούν μια εικόνας ζωής που δεν θα άλλαζα ποτέ. Ποτέ και για κανένα.