Να φεύγεις αν σε κάνουν να νιώθεις λίγος

Σίγουρα, μπορούμε να πούμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι απλά μαθηματικά. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και δεν μπορεί να υπολογιστεί μελλοντικά με απόλυτη ακρίβεια, αφού ο άνθρωπος κι οι πράξεις του είναι απρόβλεπτες, καθώς διαρκώς αλλάζουν τα δεδομένα κι οι συνθήκες.

Επομένως, ο δικός μας τρόπος, όσο ευγενικός και καλοσυνάτος κι αν είναι, δεν μπορεί να καθορίσει και τον τρόπο που θα μας φερθεί ο άλλος. Απλώς ελπίζουμε να είναι ανάλογος και να μην αδικηθούμε.

Πόσες φορές, όμως, έκανες πράγματα για κάποιον, είτε φίλο είτε σύντροφο, χωρίς να δεις απ’ τον ίδιο την αποδοχή που περίμενες; Αναμφισβήτητα, έχεις κι εσύ, κι εγώ, κι όλοι μας αρκετές τέτοιες εμπειρίες. Αυτό δεν πρέπει να παρεξηγηθεί, ότι δηλαδή κάνεις κάτι περιμένοντας αντάλλαγμα, είναι απλή λογική πως αν φερθώ ή μου φερθεί κάποιος με σωστό τρόπο τότε θα –έπρεπε να– έχει κι ο δέκτης την αντίστοιχη συμπεριφορά.

Αντιθέτως, πολλές φορές βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους που ό,τι και να κάνουμε φαίνεται να μην τους αρκεί. Συμπεριφέρονται σχεδόν πάντα σαν όλος ο κόσμος να γυρίζει γύρω τους κι εμείς να πρέπει να τους υπηρετούμε πιστά χωρίς να αποκλίνουμε, να προσαρμοζόμαστε στα δικά τους δεδομένα, μα παρ’ όλα αυτά να εξακολουθούν να μην είναι ποτέ ευχαριστημένοι και πάντα να έχουν να κάνουν ένα κακεντρεχές σχόλιο. Έτσι, μπλεκόμαστε σε έναν ατέρμονο κύκλο προσπάθειας προκειμένου να κερδίσουμε την αποδοχή τους.

Φυσικά και ζητάμε επιβεβαίωση κι αποδοχή απ’ τους ανθρώπους μας. Σε συνδυασμό με την προσωπική μας αναζήτηση μας οδηγεί στο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όμως, δυστυχώς, αυτοί οι άνθρωποι, που τίποτα απ’ όσα κάνουμε δεν τους αρκεί, δε θα μας κάνουν ποτέ να νιώσουμε αυτή τη θαλπωρή. Ψάχνοντας τη δική τους ευχαρίστηση απομυζούν ό,τι όμορφο έχεις να τους προσφέρεις.

Και κάπως έτσι, ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται και θα πιανόμαστε ξανά και ξανά στα δίχτυα τους. Κάτι τέτοιο καταφέρνουν με έναν μικρό καλό λόγο που μπορεί να πετάξουν εκεί που δεν το περιμένουμε, κάνοντάς μας να νομίζουμε πως βαδίζουμε προς το σωστό δρόμο. Γιατί, όμως, το κάνουν αυτό; Γιατί θεωρούν πως ανεβάζουν την αξία τους όσο τους επιτρέπουμε να μας μειώνουν. Μπορεί η πρόθεσή τους να μην είναι αρνητική, η στάση τους να μην είναι εσκεμμένη, αυτό, όμως, δεν είναι ελαφρυντικό. Δε σημαίνει πως θα μείνουμε εδώ να λαμβάνουμε όλη την αρνητικότητά τους, προσπαθώντας διαρκώς να κερδίσουμε την αποδοχή κάποιοι, που ίσως δεν έχει καταφέρει να αποδεχτεί ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.

Εν τέλει, πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι κινήσεις τους δεν είναι παρά δείγματα μεγάλης ανασφάλειας για τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλα αυτά που ενδόμυχα τους βασανίζουν τα προβάλλουν πάνω σε όσους βρίσκονται γύρω τους. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν να νιώθουν λίγο καλύτερα με τα δικά τους ψεγάδια.

Όμως οι άνθρωποι δεν είμαστε σάκοι του μποξ. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε κανένα να μας κάνει να μη νιώθουμε αρκετοί, να αμφισβητούμε διαρκώς τον εαυτό μας, χωρίς όλη αυτή η πάλη κι η αμφιβολία να βγάζει πουθενά, ούτε για εμάς ούτε για εκείνους τους πομπούς αρνητικότητας. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι –αν έχουμε προσπαθήσει γι’ αυτά τα άτομα χωρίς την παραμικρή βελτίωση στη συμπεριφορά τους– να επιλέξουμε εν τέλει διαφορετικούς δρόμους.

Δεν μπορείς, αγάπη μου, να σώσεις τον κόσμο, μόνο να του προσφέρεις τη βοήθειά σου. Από εκεί και πέρα, άλλοι θα τη δεχτούν κι άλλοι θα την απορρίψουν. Εσύ το χρέος σου το έκανες.

Κατερίνα Σαμαρά

Πηγή: pillowfights.gr