Τους είχαν πει πως είχε πεθάνει από Σύφιλη.16 Χρόνια μετά όμως, αποκαλύφτηκε η Φριχτή Αλήθεια για το πρώτο από τα κορίτσια που ζωγράφιζαν με ραδιενεργά υλικά

Το 1922, η Mollie Maggia, που δούλευε σε αμερικανικό εργοστάσιο, πέθανε τραγικά από αιμορραγία στην σφαγίτιδα φλέβα της. Κατά την διάρκεια εκείνου του χρόνου, το σώμα της είχε ξεκινήσει να καταρρέει. Πρώτα ήταν τα δόντια της, τα οποία σάπισαν ένα ένα και έπρεπε να αφαιρεθούν από οδοντίατρο.

Αλλά αντί να γίνει καλύτερα, τα ούλα της μολύνθηκαν και γέμισαν πύον με αποτέλεσμα να χάσει το σαγόνι της. Όταν έσπασαν οι γοφοί της, δεν μπορούσε πλέον να κουνηθεί και έμεινε παράλυτη μέχρι που η ζωή της τέλειωσε λίγο αργότερα.

Σύμφωνα με το πιστοποιητικό θανάτου, είχε πεθάνει από σύφιλη.  Αλλά σήμερα ξέρουμε πως δεν ήταν αυτή η αιτία – στην πραγματικότητα είχε πεθάνει από δηλητηρίαση από ράδιο.

Η μία μετά την άλλη, δεκάδες γυναίκες ξεκίνησαν να πεθαίνουν στις ΗΠΑ εξαιτίας των επιπτώσεων της ακτινοβολίας στο σώμα. Όλες τους δούλευαν σε εργοστάσια και ζωγράφιζαν νούμερα που φωσφόριζαν πάνω σε ρολόγια. Αρχικά φαινόταν μια καλή δουλειά – πληρωνόντουσαν 3 φορές περισσότερο από εργάτες σε άλλα εργοστάσια.

Οι νεαρές γυναίκες ήταν πολύ χαρούμενες με την οικονομική ανεξαρτησία τους που οι προηγούμενες γενιές μόνο να φανταστούν μπορούσαν. Στην αρχή του 20ου αιώνα, έβαφαν τους αριθμούς αυτούς με ένα μίγμα που περιείχε ράδιο για να έχουν την ιδιότητα να φωσφορίζουν. Επίσης, έδιναν οδηγίες στις γυναίκες που δούλευαν εκεί να χρησιμοποιούν τα χείλια τους για να ισιώνουν τις βούρτσες.

Φυσικά, κάθε φορά κατάπιναν και ένα μικρό κομμάτι του μίγματος αν και οι διευθυντές έλεγαν πως δεν υπήρχε κάποιος κίνδυνος για την υγεία. Ενώ ήξεραν πως η ραδιενέργεια ήταν επικίνδυνη, οι ιδιοκτήτες είχαν χρηματοδοτήσει έρευνες που αποδείκνυαν πως η κατανάλωσή της σε μικρές ποσότητες ήταν στην πραγματικότητα κάτι καλό.

Γι’αυτό και πλούσιοι έπιναν ράδιο με το νερό και το χρησιμοποιούσαν σαν συστατικό σε μακιγιάζ και φαγητά.

Η ουσία που φωσφόριζε ήταν τόσο δημοφιλής που οι νεαρές εργάτριες έβαφαν τα δόντια τους για να λάμπουν στο σκοτάδι. Πολλοί τις αποκαλούσαν “κορίτσια φάντασμα” γιατί η επαφή με το τοξικό μίγμα έκανε το δέρμα τους να φωσφορίζει στο σκοτάδι.

Αλλά η αλήθεια ήταν πως σιγά σιγά δηλητηριαζόντουσαν. Η Mollie ήταν η πρώτη που πέθανε, αλλά σίγουρα όχι η τελευταία. Οι συνεργάτιδές της είχαν την ίδια μοίρα, αν και με διαφορετικά συμπτώματα και προβλήματα. Κάποιες γέννησαν νεκρά παιδιά, άλλες είχαν χρόνια κόπωση.

Το σώμα τους άρχισε να αποσυντίθεται αργά, με τρύπες να σχηματίζονται στο δέρμα τους, κόκαλα να γίνονται σκόνη και όγκοι να βγαίνουν παντού στο σώμα. Σήμερα ξέρουμε πως η επαφή με την ραδιενέργεια καταστρέφει τους ιστούς, αλλά εκείνες την έτρωγαν. Με το ράδιο μέσα τους, η ζημιά ήταν σίγουρα πολύ χειρότερη. Και τίποτα δεν μπορούσε να αντιστρέψει την φρικτή διαδικασία.

Μετά τους πρώτους θανάτους, τα κορίτσια ήξεραν την φρικτή τους μοίρα. Τίποτα δεν μπορούσε να τις σώσει από το μέλλον που τις περίμενε. Υπήρχε όμως κάτι που έπρεπε να κάνουν, όχι για εκείνες, αλλά για όλες τις άλλες που ακόμα δούλευαν σ’αυτά τα εργοστάσια: έπρεπε να φέρουν τις εταιρίες στην δικαιοσύνη και να σταματήσουν αυτές τις πρακτικές.

Έτσι, ξεκίνησε μία μεγάλη νομική διαμάχη. Οι γυναίκες ήθελαν να αποδείξουν πως οι εταιρίες τις είχαν πει ψέματα και πως το ράδιο ήταν αυτό που τις αρρώσταινε.

Ωστόσο, τα εργοστάσια είχαν χρηματοδοτήσει έρευνες που “αποδείκνυαν” πως δεν ήταν αυτός ο λόγος. Επίσης, οι ιδιοκτήτες ισχυρίζονταν πως τα συμπτώματα ήταν πολύ διαφορετικά και αυτό αποδείκνυε πως δεν ευθυνόταν το ράδιο. Χρησιμοποίησαν ακόμα και το πιστοποιητικό θανάτου της Mollie που έλεγε πως είχε πεθάνει από σύφιλη.

Μόνο όταν πέθανε ένας άντρας, πήραν οι ειδικοί την κατάσταση στα σοβαρά. Το 1925, ο Harrison Martland απέδειξε την αδιαμφισβήτητη σύνδεση του ραδίου και των δηλητηριάσεων που πάθαιναν οι γυναίκες στα εργοστάσια αυτά. Και όταν ξέθαψαν μερικά από τα νεκρά σώματα, δεν υπήρχε αμφιβολία: τα σώματα ακόμα έλαμπαν όπως και οι αριθμοί που είχαν βάψει με τα ίδια τους τα χέρια.

Παρόλο που οι εταιρίες συνέχισαν να αρνούνται τα πάντα και έβγαζαν τις αυτοψίες πλαστές, δεν μπορούσαν πια να κρύβουν την αλήθεια: είχαν δηλητηριάσει και σκοτώσει τις γυναίκες που δούλευαν για εκείνους. Τελικά, το 1938 οι ιδιοκτήτες των εργοστάσιων κρίθηκαν ένοχοι για αμέλεια που είχε οδηγήσει στον θάνατο των νεαρών γυναικών.

Ποια ήταν τα αποτελέσματα της νίκης τους; Οι εργάτριες άλλαξαν τον τρόπο που δούλευαν. Τώρα, οι εταιρίες έπρεπε να διασφαλίσουν την ασφάλεια των υπαλλήλων τους. Πράγματι, πολλά από τα δικαιώματα που έχουν σήμερα οι εργαζόμενοι οφείλονται σ’αυτές τις γενναίες γυναίκες.

Μπορεί να έχουμε ξεχάσει τα “κορίτσια φάντασμα”, αλλά τα επιτεύγματά τους ακόμα ζουν…

Originally posted 2017-07-30 14:56:36.